به بهانه ۱۶ آبان سالروز تولد ملک الشعرای بهار
با گسترش استعمار در سراسر جهان، دولت های استعمارگر اروپایی به رقابت با یکدیگر پرداختند. در این میان دو دولت انگلستان و روسیه که از قدرت یافتن آلمان و متحدانش بیم داشتند، در سال ۱۹۰۷ میلادی (یک سال بعد از پیروزی انقلاب مشروطیت در ایران) طی قرادادی پنهانی، ایران را به سه منطقه تحت نفوذ روسیه در شمال، انگلیس در جنوب و منطقه بی طرف در مرکز با توجه به اقتدار نداشتن دولت ایران به امضاء رساندند. یک سال بعد از این قرار داد ننگین ساختمان مجلس و مدرسه سپهسالار با دخالت فرمانده هان روس به توپ بستند و عده زیادی از آزادی خواهان و روزنامه نگاران در این حمله کشته شدند.
محمد تقی که در این زمان بیست و سه سال بیشتر نداشت؛ با سرودن دو دیوان «وطن در خطر است» و «ایران مال شماست» از آمدن پاییزی سخت و دشوار برای مردم سرزمینش صحبت می کند. پاییزی که بعد از یک سال از بهار کوتاه انقلاب مشروطیت نگذشته بود که طعم آزادی و مشروطیت را بر کام شیرین ملت و دولت وقت تلخ کرد. محمد تقی بهار در دیوان خود از غلغله ی زاغ و زغن سخن می گوید که برای ساکنین چمن و باغ همچون سنبل، سوسن، ریحان و سمن خطر آفرین است. چمن از غلغله ی زاغ و زغن در خطر است /سنبل و سوسن و ریحان و سمن در خطر است /بلبل شیفته ی خوب سخن در خطر است /ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است…..
محمد تقی جوان به خوبی آگاه بود که آمدن سربازان روس و انگلیس در شهرها و روستاهای کشورش، آغاز عصر شوم برای تاریخ سرزمینش است. خانه ات یکسره ویرانه شد ای ایرانی / مسکن لشکر بیگانه شد ای ایرانی
او از خود می پرسد که خرس صحرا (کنایه از روسیه) با نهنگ دریا (کنایه از انگلیس) چگونه همدست شده اند!؟ این توافق و سازش ننگین خرس و نهنگ تنها برای راندن کشتی ما (کنایه از ایران) به گرداب بلاست! خرس صحرا شده همدست نهنگ دریا / کشتی ما را رانده است به گرداب بلا.
محمد تقی بهار از طمع خرس و نهنگ آگاه است و می داند که آنها چشم طمع به راندن کشتی ما دارند؛ و خطاب به وطن خواهان می گوید: «ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است»
محمد تقی بهار ملقب به ملک اشعرای بهار هم شاعر بود، هم نویسنده، هم ادیب، هم روزنامه نگار، هم سیاستمدار و هم نماینده مجلس. روزنامه هایش ممنوع انتشار شد و چند بار هم به زندان افتاد و طعم تلخ تبعید را هم کشید.
محمد تقی بهار مرد سیاست بود. او در قلم و شعرهایش به تحریک بیگانگان، هرج و مرج اجتماعی، هتاکی ها در مطبوعات و آزار وطن خواهان و سستیِ کار دولت مرکزی اشاره می کرد.
بهار در بهار سال ۱۳۳۰ در شمیران در آرامگاه ظهیر الدوله به خاک سپرده شد.
این یادداشت در شماره ۵۴۲ / ۱۱ آبان ۹۲ / هفته نامه چلچلراغ چاپ شد