نشست ادبی «بزرگداشت روز جهانی داستان کوتاه» در نیشابور

نشست ادبی «بزرگداشت روز جهانی داستان کوتاه» به همت انجمن داستان سیمرغ نیشابور ، سه شنبه ۲۳ بهمن ۱۳۹۷ با حضور مونا بدیعی جوان، نویسنده ی مجموعه داستان «وقتی پری ها عاشق می شوند» و برگزیده چهارمین جایزه داستان کوتاه سیمرغ در کتابکده فرّاندیشه، ساعت ۱۷:۳۰ تا ۱۹:۳۰ برگزار خواهد شد.

علاقه مندان به حضور در این نشست ادبی می توانند به بلوار فضل، نرسیده به خیابان خیام، جنب بستنی اسکار، طبقه دوم، کتابکده فرّاندیشه مراجعه کنند.

ورود برای عموم آزاد است.

در نشست بررسی آخرین اثر محمود دولت آبادی مطرح شد؛

مهمترین ویژگی دولت آبادی کاربرد واژگان کهن و نثر شاعرانه اوست

نشست نقد و بررسی رمان «طریقِ بسمل شدن» آخرین اثر محمود دولت‌آبادی، بعد از ظهر ‌شنبه دوم تیر ماه با حضور زهرا ابویسانی، مجید نصرآبادی و مصطفی بیان در کتابخانه دکتر علی شریعتی شهرستان نیشابور برگزار شد.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)  مصطفی بیان در ابتدای این نشست گفت: «رسالت یک رمان چه می تواند باشد؟ مگر غیر از سرگرم کردن خواننده است؟ البته که همین طور است. رسالت ابتدایی رمان، سرگرم کردن خواننده است. آیا در این رمان کشمکش می‌بینیم؟ آیا رویارویی دو نیروی متقابل در این رمان می‌بینیم؟ آیا ارائه نتیجه‌ای برای این رویارویی می‌بینیم؟ آیا دولت‌آبادی در این داستان می‌خواهد کسی یا چیزی پیروز شود و کسی یا چیزی ببازد؟»

این داستان‌ نویس و منتقد ادبی به ویژگی‌های داستان‌نویسی محمود دولت‌آبادی اشاره کرد و توضیح داد: «مهم‌ترین ویژگی بارز داستان‌نویسی دولت‌آبادی، کاربرد واژگان کهن و نثر شاعرانه اوست. در این رمان، تاثیر آشنایی نویسنده با ادبیات کلاسیک فارسی در نثر و زبان داستان مشاهده می‌شود. این اثر از نظر زبانی و مضامین تحت تاثیر آثاری کلاسیک و تاریخی قرار گرفته که دولت‌آبادی بارها به مطالعه آنها پرداخته است. نویسنده، رمان را از بزنگاه حساس و مناسبی شروع می‌کند. داستان با یک بحران و صحنه آغاز می‌شود. با شلیک یک گلوله، آغاز یک جنگ. بسمل‌شدن. بحرانی که به یکباره مخاطب را در خود می‌کشد و با داستان همراه می‌کند.»

بیان ادامه داد: «با وجود اینکه زاویه دید کلی رمانِ طریق بسمل شدن، دانای کل است. گاه نویسنده زاویه دید را تغییر می‌دهد. مانند فصل گفت‌وگوی کاتب و سرگرد عراقی. نویسنده در این فصل، شخصیت‌های داستانی خود را مورد خطاب قرار می‌دهد؛ این شیوه بر احساس صمیمیت، همذات پنداری و نزدیکی با شخصیت‌های داستانی می‌افزاید. زبان، زاویه دید و شروع نقطه بحران در این داستان کاملا شبیه رمانِ «جای خالی سلوچ» دولت‌آبادی است. انگار داستان دوباره تکرار شده است. این تکرار و شباهت برای نویسندگان بزرگی چون دولت‌آبادی یک زیان محسوب می‌شود.»

زهرا ابویسانی نیز در این نشست گفت: «عنصر اصلی این قصه یک روایت است. یک روایت اصلی همراه با چند روایت دیگر در لایه‌های پنهانی نقل می‌شود. نام کتاب خودش یک مفهوم استعاری است. یک نگاه بسیار متفاوت به موضوع جنگ و انسان دارد. این داستان یک مخاطب آگاه را می‌طلبد؛ مخاطبی که با تاریخ و فلسفه آشنایی نسبی یا کامل داشته باشد. بنابراین گفت‌وگوهای فلسفی و تاریخی بسیار زیاد در این رمان وجود دارد. به نظر می‌رسد یک روایت در این کتاب گفته شده اما انگار روایت‌های دیگری در موازات داستان کشیده می‌شود اما چون راویان متفاوت هستند مثلا ستوان ایرانی، سرگرد عراقی و دانای کل صحبت می‌کند انگار، خودانگاری نویسنده به نام کاتب در داستان حضور دارد. این شخصیت کاتب را می توان با خیلی عقاید امروز دولت آبادی مقایسه اش کرد. در واقع شخصیت کاتب در این داستان یک اصلاح طلب است.»

این مدرس و پژوهشگر ادبیات در ادامه توضیح داد: «یکسری شخصیت‌ها در این داستان به نظر من پردازش نشده است. بیان این داستان غیر متعارف است در نتیجه این بیان متعارف یک آفرینش ادبی خلق می‌کند تا تولید یک قصه. به نظر من این غیر متعارف بودنِ این داستان هم بسیار جالب است. به نظر می‌رسد که دولت‌آبادی بسیاری از استعاره‌های مفهومی را در این روایت به کار برده است. دقیقا این استعاره مفهومی را از زبانِ ستوان ایرانی بسیار می‌شنویم. هر لحظه به کبوتر بودن فکر می‌کند از لحاظ شخصیت‌پردازی در گفت‌وگوها متوجه می‌شویم که کبوتر عشق نرسیده شخصیت داستان است. ستوان ایرانی نقش ترغیبی دارد اما سعی می‌کند دیگران را امیدوار کند و به اخلاقیات توجه می‌کند مانند از بین نبردنِ اسیر. نگاه دولت‌آبادی به جنگ با نویسندگان دفاع مقدس متفاوت است. ظاهرا دولت آبادی احساس کرده باید این حرف‌ها گفته شود و زمانش به نظر من زمانی است که نویسنده تصمیم می گیرد این داستان را بنویسد.»

زهرا ابویسانی ادامه داد: «دولت آبادی یک نگاه حماسی در این داستان دارد. آب در آیین باستان رمز جاودانگی، زندگی و تداوم را بیان می کند. گذر از آب نمادی از حمایت ایزدی از قهرمان ایرانی است. تانکر آب در تپه صفر که اسرای ایرانی و عراقی دوست دارند به آن برسند این زنده بودن هر دو طرف در گرو رسیدن به منبع آب و زنده ماندن، نمادین است. نویسنده در جایی دیگر دو موضوع سمبلیک را نیز مطرح می‌کند. موضوع ماده شیری که بی‌توجه به دوست یا دشمن تشنگان زمین را با شیر خود سیراب می‌کند و دیگری تبدیل شدن انسان به کبوتر.»

مجید نصرآبادی در ادامه این نشست به موضوع زبان اشاره می کند: «در جای جای این داستان کلمات و ترکیبات عامیانه و بومی را زیاد می‌بینیم. من معتقدم باید برای پیشرفت داستان‌نویسی، ادبیات کلاسیک را خواند. یک نویسنده ایتالیایی به نام ایتالو کالوینو کتابی با عنوان «چرا باید کلاسیک را خواند؟» منتشر کرده است. این که ما فکر می‌کنیم داستان نقل یک خاطره است کاملا اشتباه است. دولت‌آبادی کاملا با زبان آشناست. ما در این کتاب شیوه‌های روایت ذهنی یا جریان سیال ذهن را داریم. نویسنده به سمت حدیث نفس گویی نمی‌رود و خودِ دانای کل وارد تکنیک تداعی معانی می‌شود مانند متن پشت جلد کتاب. که بسیار دلنشین و حرفه ای است که نشان از مهارت دولت آبادی در موضوع دارد.»

این مدرس و منتقد ادبی با اشاره به دیدگاه هرمنوتیک فلسفی گادامر توضیح داد: « کسی که ماشه را می‌کشد و به دیگری نظر می افکند، دیگری را چه می بیند؟ یک حیوان می بیند یا قوطی یا شی خاص؟ اینجاست که نویسندگان و فلاسفه ورود پیدا می‌کنند. دولت آبادی پس از جنگ این داستان را می‌نویسد و از دور به این مسئله نگاه می‌کند. گادامر سه رابطه میان «من و تو» با «دیگری» برقرار می کند. اول دیگری یا تو را در مقام ابژه یا ابزار می بیند. دوم فرافکنی تاملی و سوم سنتی که سخن می گوید. گادامر می‌گوید باید دیگری را به رسمیت بشناسیم. دولت آبادی، کاراکتر‌ها را در این رمان به نحوی طراحی می‌کند که مثلا کاراکتر سرگرد عراقی، از طرفی، دیگران را یک شی می‌بیند و از طرف دیگر، عرب بودن را بر عجمیت ارجحیت می‌دهد. در مقابل کاراکتر کاتب، انسان دوست است و به رسالت قلم اشاره می کند. همچنین کاراکتر راوی ایرانی، نمی خواهد اسیرش کشته شود و به اخلاقیات اشاره می کند.»@ایبنا

آخرین جلسه انجمن داستان سیمرغ نیشابور در سال ۱۳۹۶

سه شنبه / پانزدهم اسفند ماه / کتابکده فراندیشه

ایستاده از راست :

سارا نجفی ، داغستانی ، مریم حسینی ، دشتیانی، حمیدرضا صادقی، حسین شریفی ، ابوطالب سرایانی، مصطفی بیان، جواد دهنوخلجی، محمد اعتمادی نسب، رضا کلاهدرازی ، رضایی

ردیف دوم نشسته :

سمیه شریفان ، زهرا رستمی، شادی جهانگیری، سلامت، فائزه کرامتی، زهره محقق

ردیف سوم:

مرضیه سیفی، فروغی و سیما رحمتی

نشست ادبی «شب آلبرکامو» / پانزدهمین شب از شب‌ های ادبی «انجمن داستان سیمرغ نیشابور

با حضور :

• مجید نصرآبادی (بررسی اندیشه و آثار آلبرکامو)
• فاطمه سوقندی (بررسی رمان طاعون)
• ریحانه مهربانی (بررسی رمان بیگانه)

مجری : مصطفی بیان / دبیر انجمن داستان سیمرغ

همراه با پخش کلیپ زندگینامه آلبرکامو و قسمت کوتاهی از تله تئاتر سوء تفاهم اثر آلبر کامو

زمان : یکشنبه / ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۶ / پژوهش سرای سینا مسیح آبادی

«شب آلبرکامو» در نیشابور

پانزدهمین شب از شب‌‌ های ادبی انجمن داستان سیمرغ نیشابور با عنوان «شب آلبرکامو» بعداز ظهر یکشنبه ۱۷ اردیبهشت ماه با پخش کلیپ زندگینامه آلبرکامو و بخش کوتاهی از تله تئاتر «سوء تفاهم» به کارگردانی حسن فتحی و معرفی و بررسی برخی از آثار او در پژوهش ‌سرای سینا مسیح آبادی برگزار گرديد. در این نشست جمعی از داستان نویسان و علاقه مندان به آثار آلبر کامو حضور داشتند.

مصطفی بیان؛ دبیر انجمن داستان سیمرغ درباره ی دلیل برگزاری این نشست ادبی گفت: «امیدوارم این نشست ادبی باعث شود تا نویسندگان جوان نیشابوری این نویسنده ی بزرگ کلاسیک فرانسوی را بشناسند و از نو کشف کنند.»

مجید نصرآبادی به اندیشه و آثار آلبرکامو پرداخت و توضیح داد: «آلبرکامو معتقد بود برای فیلسوف بودن باید رمان نوشت و در غالب رمان به مفاهیم مختلف مثل قضاوت، عدالت و پوچی می پرداخت.» نصرآبادی در ادامه گفت: «کامو با روش های انقلابی مخالف بود. انقلابیون را کر و کور می دانست و معتقد بود کسانی که انقلاب می کنند قضاوت عاقلانه ای ندارند.»

آلبر کامو، برگزیده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۵۷ از جمله نویسندگانی بود که در حوزه‌ های مختلف ادبیات، فلسفه و روزنامه ‌نگاری سیاسی می‌نوشت. در معرفی کامو به ایران، جلال آل‌ احمد با ترجمه نمایشنامه «سوء‌تفاهم»، بر دیگر مترجمان حق ‌تقدم دارد. نام کامو برای ما ایرانی‌ ها بیش از همه یادآور روشنفکری دهه ‌های ٤٠ و ٥٠ خورشیدی با موضع ‌گیری‌ های سیاسی مشابه است. روشنفکران معترضی که با اندیشه‌ های مارکسیستی – اومانیستی مطابق با روح زمانه اوج گرفتند و در ادامه با انتقاد از هم کیشان قبلی خود از آنها جدا شدند.

در ادامه ی این جلسه فاطمه سوقندی و ریحانه مهربانی از اعضای انجمن داستان سیمرغ به معرفی و بررسی رمان های «طاعون» و «بیگانه» از آثار آلبرکامو پرداختند.

در بخش پایانی برنامه، سه جلد کتاب با عنوان «کامو: آرمان سادگی» نوشته ایریس رادیش و ترجمه مهشید میرمعزی به رسم یادبود به اعضای فعال انجمن داستان سیمرغ اهدا شد.

منبع خبر: چاپ شده در هفته نامه «خیام نامه» / شنبه ۲۵ اردیبهشت  96

نشست نادر ابراهيمی در نيشابور برگزار شد

نشست جشن امضاء و نقد و بررسی مجموعه داستان «خودزنی» نوشته ی داوود آتش بیک، نویسنده جوان و مطرح بجنوردی ، بعداز ظهر سه شنبه (۳۰ شهریور ماه) با همکاری «انجمن داستان سیمرغ نیشابور» برگزار شد.

دست نوشته ی «جهانگیر هدایت» ، برادرزاده ی «صادق هدایت» و مدیر بنیاد ادبی «صادق هدایت» برای انجمن داستان سیمرغ نیشابور 

جناب آقای مصطفی بیان

انجمن داستان سیمرغ نیشابور

درختِ تنومندِ فرهنگ و ادب ایران ریشه عمیق و شاخه های بسیار دارد که از والاترین شئون فرهنگ و تمدن ایران است.

بسیار خوشحالم که شاخه ای از این درخت روشنی بخش شهرِ زیبایِ نیشابور است.

امیدوارم انجمن داستان سیمرغ نیشابور در ترویج این مهم کارساز ، فعال و یاری دهنده باشد.

دوستدار

جهانگیر هدایت

۱۳۹۵/۰۵/۲۶ تهران

نشست «داستان خوانی داش آکُل نوشته ی صادق هدایت»

هفتمین نشست از شب های ادبی «انجمن داستان سیمرغ» به خوانش و نقد و بررسی داستان «داش آکُل» اثر زنده یاد «صادق هدایت» اختصاص داشت. این نشست با حضور بیش از پنجاه نفر از نویسندگان و علاقه ‌مندان به ادبيات داستانی، بعدازظهر دوشنبه ۲۰ اردیبهشت ماه در کتابکده ی فرّ اندیشه برگزار شد.

مصطفی بیان ، دبیر انجمن داستان سیمرغ در ابتدای جلسه گفت: «داستان کوتاه داش آکل از مجموعه داستان سه قطره خون اثر صادق هدایت انتخاب شده است. این داستان را انتخاب کردیم ، زیرا از میان انبوه داستان های هدایت شاید بتوان گفت هنرمندانه ترین آنهاست.»

مجید نصرآبادی ، داستان نویس و مدرس داستان به زندگینامه و اندیشه ی صادق هدایت پرداخت و گفت: «داش آکل داستان جوانمردی و غیرت است. در خلال این قصه داش آکل که از چهره های دوست داشتنی طبقات پایین جامعه است مردی جوانمرد و با غیرت است در مقابل کاکارستم چهره منفی داستان قرار می گیرد.» نصرآبادی در ادامه می گوید: «هدایت در پی تثبیت آگاهی های غیر رسمی طبقات فرو دست جامعه بوده است.»

حجت حسن ناظر ، به فیلم «داش آکل» ساخته ی مسعود کیمیایی اشاره می کند و می گوید: «مسعود کیمیایی این فیلم را در سال ۱۳۵۰ ساخت و بهروز وثوقی در آن نقش آفرینی کرده است. موسیقی بی نظیر این فیلم را اسفندیار منفرد زاده تنظیم کرده است. این فیلم در سینما و تئاتر ایران ، یک شاهکار محسوب می شود.» ناظر در ادامه توضیح می دهد: «نگاه روشنفکرانه و ادیبانه سینما در گذشته نسبت به امروز پُر رنگ تر بوده است.»

در این نشست، داستان کوتاه «داش آکُل» اثر صادق هدایت توسط خانم ها کیمیا امینی، زهره احمدیان، مهرنوش چمنی و فائزه کرامتی قرائت شد. 

آدرس وبلاگ انجمن داستان سیمرغ:

http://simurgh-dastan.blogfa.com/