نزدیک ظهر بود. تنها داشتم راه می رفتم که یه پسر بچه نوجوانی جلوی پایم سبز شد. سنگی دستش بود، هُل کرده بودم. رفتم عقب اما او جلو آمد. این دفعه دور و برم رو نگاه کردم که ناگهان پسر بچه تکه سنگ را به طرفم پرتاب کرد. شانس آوردم که سنگ به سرم نخورد. از روی زمین خودم رو کندم و پشت چرخ اتومبیل پناه بردم.

روز بعد نزدیک غروب بود و فقط پنجاه قدم با خانه فاصله داشتم. یک موتوری از تاریکی بیرون آمد و تا به خودم بیایم روی زمین افتادم و خون از بالای چشمانم بیرون زد. کل ماجرا یک دقیقه هم طول نکشید. چند ساعت روی آسفالت خیابان رها شده بودم. آخر شب، مامور شهداری با بیل من رو از روی زمین برداشت پشت اتومبیل شهردای انداخت.

پشت اتومبیل شهردای خیلی ها مثل من بودند که به خاطر انسان ها آنجا افتاده بودند.

مصطفی بیان

هفته نامه چلچراغ شماره ۵۳۴ به تاریخ ۱۶ شهریور ۹۲ چاپ شده است